همراه گرامی 

نوشته تان را خواندم .

اجتناب شما از موقعیت های جدید و به قول خودتان خودداری از نمایش ویژگی های تان در جمع، قطعا ریشه در کودکی شما دارد. 

یکی از ۵ نیاز اصلی ما که در کودکی باید برآورده شود، نیاز به خودابراز گری و بیان احساسات و هیجانات است که اگر چنین شود گرفتار تله هایی همچون اطاعت میشویم که در آن از بیان نیازهایمان میترسیم و یا عدم ارضا نیاز به بازی و تفریح در ما تله روانی بازداری هیجانی ایجاد کرده که اگر تسلیم آن شویم باز به عدم بیان هیجانات و احساساتمان تن میدهیم. 

با درون نگری عمیق و پیدا کردن ریشه های این رفتار میتوانیم به خودمان کمک کرده و الگوی رفتاری سالم تری جایگزین الگوهای قبلی کنیم که کارآمدتر باشند. 

در این مسیر از منابع متعددی میتوانید یاری بگیرید که برایتان در انتهای متن خواهم نوشت.

در مورد خشم تان از پدر، باید بدانید هیجان خشم به خودی  خود هیجان بدی نیست به شرطیکه به شکلی سالم ابراز شود. 

در ادامه تفاوت های خشم سالم و ناسالم را برایتان لیست میکنم 

"در خشم سالم و سازنده خشم خود را مودبانه ابراز می کنید؛

اما در خشم ناسالم و مخرب احساسات خود را انکار می کنید. حالت پرخاشگر- انفعالی به خود می گیرید. زیر آب دیگران را می زنید. نیش و کنایه می زنید. سرزنش می کنید و یا با پرخاشگری فیزیکی و کلامی به کسی که از او خشمگین هستید حمله می کنید.

در خشم سالم دنیا را از دریچه چشم دیگران نگاه می کنید. قدرت همدلی دارید. توجه خود را نشان می دهید. حرف های دیگران برای تان اهمیت دارد. در خشم ناسالم با رفتاری تدافعی بحث می کنید، مقاومت و موضع داشته و مدعی می شوید که حرف شخص مقابل شما اعتباری ندارد. بنابراین احساس درک نشدن و مورد توجه نبودن را منتقل می کنید.

در خشم سالم به طرف مقابل احترام می گذارید، هرچند ممکن است از او به شدت خشمگین باشید. در اصطلاح قشر مخی هستید و موضوعات را تحلیل می کنید. قضاوت نکرده و شنونده فعالی هستید. در خشم ناسالم طرف مقابل را محکوم و مستوجب مجازات می دانید. به او بی احترامی می کنید و در نتیجه دچار چالش می شوید.

در خشم سالم اقدامی سازنده انجام می دهید و برای حل مسئله  تلاش می کنید؛ به عبارت دیگر به دنبال حل مساله بوده و عمل مدار هستید. در طرف دیگر تسلیم می شوید واحساس درماندگی می کنید و یا در نهایت به جای اقدام شکوه و غرولند می کنید. خودخوری و سرکوب احساسات از راهبردهای اصلی زندگی تان است.

در خشم سالم به جای سرزنش خود و یا دیگران سعی می کنید از مشکل موجود درسی بیاموزید تا در آینده عاقلانه تر رفتار کنید.

در حالت مقابل افکار دگمی دارید. باید ها و نبایدها بسیار است. از موضع خودتان پایین نمی آیید. مطلب جدیدی نمی آموزید. احساس می کنید که برداشت شما  از شرایط کاملا به جا و درست است.

در خشم سالم سرانجام خشم تان را ابراز می کنید. گویی نیاز خودابرازگری تان در کودکی ارضا شده است و بار دیگر به احساس شادی می رسید. در نوع ناسالم خشم شما حالت اعتیاد پیدا می کند. از آن دست بر نمی دارید. الگوی زندگی تان می شود. زود عصبانی می شوید و آمپر می چسبانید.

در خشم سالم به رفتار خود دقیق می شوید تا از نقش و سهم خود در معضلی که پیش آمده مطلع شوید. مسئولیت پذیر بوده و مسئولیت رفتار خود را می پذیرید. در نقطه مقابل طرف مقابل را سرزنش می کنید و همه تقصیر ها را به گردن او می اندازید.

در خشم سالم معتقدید که شما و طرف مقابل تان هر دو نقطه نظرها و احساسات معتبری دارید که شایسته توجه اند. در خشم ناسالم اصرار دارید که در هر حالت حق با شماست و طرف مقابل تان صد درصد اشتباه می کند. معتقدید که حق و حقیقت در سمت شماست.

در خشم سالم تعهد شما نسبت به شخص مقابل افزایش می یابد. هدف شما این است که به او نزدیکتر شوید. در طرف مقابل از رابطه کناره گیری می کنید و او را کنار می گذارید.

در خشم سالم دنبال راه حل می گردید تا هر دو برنده شوید و بازنده ای در میان نباشد. در خشم ناسالم احساس می کنید که در جبهه جنگ هستید و در یک رقابت شدید شرکت دارید. به نظر شما اگر یک نفر برنده شود، لاجرم دیگری باید ببازد."

با این توضیحات امیدوارم بتوانید خشم خودتان را از پدر به شکلی سالم ابراز کرده و انرژی روانی خود را در مسیر درستی بکار بگیرید.

از اعتمادتان به مجموعه ما سپاسگذارم

سارا میرزامحمدی