سلام . دختری بیست و هفت ساله هستم با یک خانواده مذهبی و سنتی. ارتباط خوبی با خانوادم ندارم چون هیچوقت من رو درک نکردند. بچه بودم وقتی که حرفشون رو گوش نمیدادم کتکم میزدند. همیشه میخوان مطیع شون باشم. همیشه منت پولهایی که برام خرج کردند رو سرم میذارن. مانع از خارج رفتن من برای ادامه تحصیل شدند. به نظر اونها من بی ارزش ترین و ناموفق ترین آدمم. درحالیکه ارشدم رو گرفتم و یه رزومه علمی عالی و یه کار خوب پیدا کردم. اصرار زیادی به ازدواجم دارند، اما چون خواستگار هام مثل خودشونند نمیتونم ازدواج کنم. برای اینکه راضی بشم به ازدواج شماره یک سری از دوستام رو از گوشیم برداشتند تا اون ها راضیم کنند. حتی مادرم یه داستان از خودش درآورد که من توش عاشق یکی ام و به خاطر اون ازدواج نمیکنم. خانواده ام همیشه بهم میگن تو میترشی یا آخرش با یه دیوونه ازدواج میکنی. مادرم همیشه بهم توهین میکنه و من رو فرزندی نالایق و بد میدونه. تو هیچ شادی ای با من نبودند و در عوض شادی هام رو غمناک کردند. هیچ وقت بهم حس حمایت و داشتن یه پشتگرمی ندادن و تو بدترین شرایط من تنها بودم.

مهمترین سوال :
حال خوبی ندارم. احساس می کنم تو یه جای تاریک تنها رها شدم و هیچکس رو ندارم. از آینده میترسم. میترسم که حرفهای خانواده ام درمورد آینده ام درست باشه و من تنها بمونم. استرس عجیبی در مورد آینده ام دارم. انگار امیدی دیگه ندارم. از این حالم بدم میاد. انگیزه ام رو از دست دادم. زندگی دیگه برام جذاب نیست. با اینکه یه کار خوب پیدا کردم ولی خوشحال نیستم. همش دلهره ی آینده رو دارم. دلم میخواد یکی کنارم باشه تا فقط بگه من هستم. حس غم عمیقی دارم، چیزی خوشحالم نمیکنه. بی دلیل به حال خودم گریه میکنم. همش خودم رو با دیگران مقایسه میکنم. اون هایی که شاید تو زندگی شون نصف من سختی نکشیدند و تلاش نکردند ولی الان یه زندگی عالی دارند و من باید مثل همیشه تنهای و تنها سختی بکشم و باز هم یک درصد اون ها هم نیستم. میدونم مثل من زیادند، ولی من دوست دارم مثل اون هایی باشم که خوشن. زندگی خیلی بی انصافه خیلی. از زندگی بیزار شدم. دلم میخواد زودتر زندگیم تموم بشه و راحت بشم. دلیلی برای ادامه زندگیم ندارم. من چیکار کنم که حالم خوب بشه؟ شاد باشم و امیدوار به آینده؟ من چیکار کنم حالم خوب باشه؟