دوست عزیز سلام 

نامه تان را خواندم. از اینکه تا به این حد نسبت به مادرتان احساس مسئولیت کرده و مراقبت از ایشان را به عهده دارید تحسینتان می کنم.

بیان کرده ایدکه تمامی کارهای منزل را انجام می دهید و با توجه به مشکلاتی که مادرتان با آنها درگیر هستند انتظار دارید که ایشان  هیچگونه فعالیتی انجام ندهند. دوست عزیز همراهی با والدین کار پسندیده ای است به شرط اینکه به اندازه ای باشد که آنها حس مفید بودن خود را از دست ندهند. ممکن است که مادر شما تا حدودی تمایل داشته باشند که مسولیت انجام بعضی کارهای سبک را به عهده بگیرند. تا چه حد زمینه را برای این احساس در ایشان در نظر می گیرید؟ 

بیان کرده اید که با توجه به اینکه مجرد هستید و شاغل نیز نیستید تمامی مسئولیت های خانه را بر عهده دارید. دلیل اینکه زمانی را به خودتان اختصاص نمی دهید به چه عاملی در شما بر می گردد؟ آیا شما وظیفه تان صرفا رسیدگی به خانواده است؟ تامین نیاز های عاطفی شما چه می شود؟ چه کسی تا این حد که شما مراقب دیگران هستید مراقبت از شما و تامین نیاز های شما را بر عهده دارد؟ این فداکاری و ایثار از چه افکاری سرچشمه می گیرد؟ 

فراموش نکنید که شما ناجی و رابین هود زندگی والدین تان نیستید. اگر شما خواهر و برادری در زندگی  دارید دلیل اینکه در امر نگهداری و مراقبت از والدین از کمک های آنها بهره نمی برید چیست؟ آیا آنها به خاطر اطمینان خاطری که از حضور شما دارند از مسولیت های خود دوری نمی کنند؟ فشاری که شما به خودتان می آورید که مراقبت کاملی از والدین تان داشته باشید فشاری است که در آینده ممکن است منجر به فرسودگی شما  شود. 

با اختصاص دادن زمان هایی برای آرامش خودتان  و انجام فعالیت هایی  که دوست دارید، به سلامت روان خودتان کمک کنید. زندگی شما صرفا بر پایه خدمت رسانی به دیگران استوار نشده است. با توجه به تحصیلاتتان می توانید برای خود به دنبال شغل و کسب درآمد و استقلال باشید. در کنار این فعالیت ها و حال خوبی که برای خود رقم می زنید میتوانید فرزند شایسته و همراهی نیز برای پدر و مادرتان باشید.

امیدوارم مسیر زندگیتان روشن و پر بار باشد.

نسرین قربان زاده _ خانه توانگری طوبی