بانوی گرامی سلام

نامه شما را خواندم و حقیقتا در موقعیت سختی از لحاظ ارتباط خانوادگی قرار گرفته اید، اینکه بتوانید ایشان را متقاعد به گذشت و بخشش کنید کار دشواریست، و از آنجایی که ما چندان کنترل و اختیاری بر روی تغییر دیگران نداریم، اگر این انتظار را از خودتان داشته باشید که کاری انجام دهید تا بلاخره یکی از طرفین راضی به آشتی شوند ممکن است نهایتا باعث دلسردی و ناامیدی شما شود.

و اینکه می فرمایید قضاوت بینشان نیز نمی توانید بکنید که حق با چه کسی است نیز قابل درک است.

بهترین کاری که شما می توانید انجام دهید، توضیح از شرح حال خودتان است که از این مدل ارتباط چه احساسی دارید و چه افکاری دارید، هر قدر بخواهید ایشان را به سمت گذشت و مهربانی سوق دهید احتمالا مقاومت بیشتری از ایشان را خواهید دید.

قدم بعدی همدلی با ایشان است، نه به این معنی که رفتارشان را تقویت کنید، بلکه با اعتبار بخشیدن به احساساتشون، در واقع کمک کنید که نیاز زیر آن را پیدا کنید و کمک کنید که راهی بدست بیاورید تا آن نیاز را برآورده شود.

وقتی بیان می کنند که من بزرگترم و باید آنها از من عذرخواهی کنند، می توان حدس زد که نیاز به احترام یا ارزشمندی دارند که با این راهبرد سعی در برآورده ساختنش دارند.

پیشنهاد می کنم به دور از اصرار بر گذشت و بخشش و آشتی، اگر خواستید گفتگویی با ایشان داشته باشید، از جنس همدلانه و شنیدن احساسات و پیدا کردن نیازهای ایشان باشد. تا با کاهش هیجانهای ناخوشایند احتمال همراهی در ایشان بالاتر رود.

و در این میان همدلی با خود را نیز فراموش نکنید و به احساسات ناخوشایند خودتان نیز اعتبار بخشید.

دو کتاب در این زمینه پیشنهاد می کنم که فکر می کنم برایتان می تواند مفید باشد.

با تشکر از اعتماد شما

مونا گوشه

خانه توانگری طوبی