سلام،دختری هستم ۳۰ ساله، به تازگی با آقایی ۳۲ ساله عقد کردم که بسیار به من علاقه مند هستند و پس از اصرار طولانی مدت ایشان و مدت حداقل ۸ ماه آشنایی به عقد هم در آمدیم، بسیار حساس و زود رنج هستند و معمولا به دلایلی ناراحت میشن که اصلا انتظار ندارم، در این مواقع نمیدونم چه واکنشی بهتره؟ از بی توجهی، ناراحت شدن، کوتاه اومدن، عصبانی شدن و حتی قربون صدقه رفتن هم جوابی نگرفتم. چون ایشون تا به هر دلیل و بهانه ای من رو ناراحت نکنند آروم نمیشن و فقط اون موقع است که کوتاه میاد و هر کاری میکنه تا حالم رو خوب کنه. گاهاً حساسیت هایی دارند که برای من خیلی نگران کننده است، در مورد همکارانم تا حالا سوالی نپرسیدند اما نسبت به آقایان بسیار حساسیت نشون میدن و نگرانم که ابعاد شکاک بودن ایشون وسیع تر از چیزی باشه که نشون میده، مثلا از من خواسته شماره اساتیدم رو از گوشیم پاک کنم (بنده چند ساله فارغ التحصیل شدم) و یا گاهی این فکر تو ذهن ایشون میاد که نکنه من قبلا با پسری دوست بودم. در حالی که همیشه میگه من رو به خاطر نجابتم انتخاب کرده، البته به مرور از حساسیت های ایشون خیلی کاسته شده

مهمترین سوال :
متاسفانه در زمان های بحرانی به شدت نگران و دل آشوب میشم از اینکه اقدام به عقد کردم، در حالی که فکر می کنم آشنایی لازم از ایشون رو کسب کردم (با توجه به سبقه آشنایی و فامیل بودن ایشان) اما برای مسلط بودن بر خودم و ارتباط بین هر دوی ما و هم چنین آمادگی برای تعدیل رفتار ایشون، و برای اینکه بتونم اوضاع رو هر چه بیشتر تحت کنترل داشته باشم باید چطور رفتار کنم؟ باید به حساسیت ها و ناراحتی ایشون بی تفاوت باشم یا در جلب رضایت و اعتماد ایشون تلاش کنم؟