سلام . وقتتان به خیر .

اطلاعاتی که برای پاسخگویی به سوال شما دارم بسیار محدود و مبهم است . اینکه در گذشته چه اتفاقاتی در رابطه شما افتاده  که تا به این حد شما نسبت به مادرتان احساس دوری و خشم می کنید نکته مهمی است که به آن اشاره ای نکردید.

منظورتان از نگاه معنی دار چیست؟ شما را به یاد چه چیزهایی در زندگی تان می اندازد؟ قضاوت های ایشان درباره شما به چه صورتی بوده است که به گفته خودتان شما را از مادرتان فراری می دهد؟ افکاری که درباره مادرتان دارید را بنویسید .ویژگی های مثبت و منفی که تا کنون از ایشان فهمیده اید را لیست کنید .دلخوری ها و به دل گرفتگی هایی را که با ایشان دارید را نیز بنویسید . درباره این دلخوری ها وافکارتان با ایشان در موقعیتی که تنش بین شما در وضعیت حداقلی است  صحبت کنید . انتظاراتی که از ایشان دارید را به صورت شفاف و روشن بدون پیچیدگی برایشان شرح دهید.  

بیان کردیدکه اکنون ایشان رفتار مهربانانه ای با شما دارند. چه عاملی باعث می شود که مهربانی فعلی ایشان را باور نمی کنید و آن را پس می زنید؟ 

احساس گناه و عذاب وجدان  ، احساسی است که ما بسیار در رابطه با پدرو مادرمان تجربه می کنیم . دلیل چنین احساسی نیز به خاطر نوع نگرشی است که جامعه به ما داده است و  مقدس سازی ای است که ما خودمان نسبت به آنها داریم . والدین ما نیز انسانهای معمولی بوده اند که به دلیل عدم مهارت ، در پاره ای از موارد نتوانسته اند با ما درست تعامل کرده و خطاهایی را مرتکب شده اند کما اینکه ما نیز دچار همان خطاها می شویم. دلیل عدم توانایی ما در بخشش آنها به این نکته بر می گردد که ما آنها را آرمانی کرده ایم . "یک والد خوب نباید اشتباه کنه" در صورتی  که این تصور ما ناشی از خطای شناختی ماست و می تواند درست نباشد.

دوست عزیز کاری که شما بهتر است انجام دهید  صحبت کردن با ایشان بر سر مسایلی است که شما را آزار می دهد.از احساستتان و ناراحتی هایتان با مادرتان حرف بزنید . اگر ایشان پاسخگوی شما بودند که شما حرفتان را زده اید ، احساس آرامش می کنید و دست اوردتان تغییر رفتار هر دوی شماست ، اگر هم پاسخگو نبودند  دست اورد شما این بوده است که ناراحتی خود را ابراز  کرده اید و این ابراز به کاستن احساس منجر خواهد شد.

امیدوارم  ادامه رابطه با مادرتان مسیر روشن و همواری برای هر دوی شما باشد...

نسرین قربان زاده _ خانه توانگری طوبی