باسلام و احترام

در نامه شما چند نکته مهم و قابل تأمل وجود دارد که در صورت بی توجهی میتواند مسائل ومشکلات پیچیده ای را برای شما رقم بزند.نکته اول اینکه شما در طول مدتی که فرمودید در یک رابطه ناسالم ومخرب به لحاظ روانی قرار داشتید و بارها تصمیم به کات کردن رابطه گرفته آید اما اینکه چرا با وجود این تصمیم دوباره به رابطه ادامه می‌دادید وطبق فرمایش خودتان ، شما هم بی میل به ادامه رابطه نبودید جای سوال است. زیرا زمانیکه فردی الویت ها، انتظارات و تکلیفش در رابطه حداقل با خودش روشن باشد دیگر درگیر اینگونه بلاتکلیفی وتحمل حقارت در رابطه نمیشود، میداند جایگاهش کجاست وبر اساس آن پیش میرود اما این اتفاق در مورد شما رخ نداده است.

نکته دوم اینست که شناخت عشق وترحم در چنین شرایطی کار ساده ای نیست.توجه داشته باشید شما تا قبل از مطرح شدن بیماری ایشان تصمیمتان بر رفتن بود وبه محض مطلع شدن از بیماری حقیقی یا حتی دروغین ایشان احساس علاقه ویا به عبارتی درست تر مسولیت بی مورد دارید.این در حالیست که روابطی که بر پایه ترحم شکل بگیردکه (در بسیاری از اوقات به شکل علاقه خودنمایی میکند ، )روابطی محکوم به شکست هستند.چراکه سرانجام چنین الگویی اینست که متوجه میشوید برای طرف مقابلتان نقش والد را بازی میکنید وبرای اینکه او را ناراحت نکنید مجبورید آهسته بروید و آهسته بیایید، که مبادا طرفتاناز چیزی ناراحت نشود. برای کارها ورفتارهایش ، هم برای خودتان وهم برای دیگران مرتب عذر وبهانه می‌آورید.در نهایت امر بعد از گذشت مدتی به شدت از او بدتان می آید. با اینکه تصمیم میگیرید او را ترک کنید و به فکر خودتان باشید ، احساس به دام افتادگی میکنید واحساس گناه وعذاب وجدان دارید چراکه میترسید با این اقدام شما به طرف مقابلتان ضربه بیشتری وارد شود. نکته مهم دیگر اینست که در رابطه ای که آیتم های یک رابطه سالم را ندارد چه دلیلی دارد که شما به بهانه نجات، کمک عشق و علاقه ویا هر چیز دیگری به فکر ادامه رابطه باشید واز داشتن یک رابطه سالم و موفق در یک شرایط وزمان مناسب صرف نظر کنید. رابطه عاطفی جای اینگونه فداکاری های اشتباه نیست، جای این نیست که ما با وجود این همه مشکل در رابطه ای که تعهدی وجود نداردبه فکر مراقبت از طرف مقابلمان باشیم .شما پرستار عاطفی ایشان که نیستید.باید تنها وتنها در چنین شرایطی به جای پرداختن به افکار مبهم و سوال های بی جواب به خودتان وآینده تان فکر کنید.شما فقط در چنین شرایطی در مقابل خودتان وتصمیماتی که اتخاذ میکنید مسؤلید. اگر واقعبینانه به این مسئله نگاه کنید دیگر تا این حد درگیر افکار منفی ومبهم نمیشوید. سعی کنید الویت ها، انتظارات و اهدافتان را از داشتن یک رابطه موفق مشخص کنید وبررسی کنید که کدامیک از آن موارد را این رابطه وطرف مقابلتان دارا بوده.پیشنهاد من به شما اینست که هرچه سریع تر این الگوی ناسالم رابشکنید وبه این مسئله فکر کنید که چرا با مطرح شدن بیماری ایشان شما منقلب شدید واحساس علاقه در شما شعله ور شده؟آیا تغییری در رفتار طرف مقابلتان تغییر کرده یا شما در احساس کردن عشق وترحم دچار برداشت اشتباه شده اید .