من دختری ۲۷ ساله هستم که در خانواده ای کاملاً آروم بزرگ شدم. دو تا خواهر دارم یکی بزرگتر و دیگری کوچک تر. جدیداً بعد از گوش کردن درس رهایی از بی ارزشی دچار تردید و سوال در مورد خودم شدم و احساس میکنم بیش از حد ذهنم رو درگیر کرده. مشکلم اینه بعد این درس فهمیدم که چون در دوران کودکی پدرم خیلی به بخشندگی و گذشت تاکید کردند و من بین فرزندان آدم حرف گوش کنی بودم به مرور از من یک آدمی ساخته شده که خیلی بخشنده و با گذشته. زمانی که برای اطرافیانم کاری میکنم حس خوبی دارم ولی به محض اینکه از اونا ناشکری میبینم خیلی پشیمونم و حس میکنم از زندگی خودم رو عقب انداختم. اما رفتار پدرم باعث شده من آدم مستقلی باشم که از این موضوع رضایت دارم. به همین دلیل بوده که شاید تا الان به جوانب دیگر این نوع پرورش دقت نکردم‌. من به لحاظ درسی واجتماعی از نظر دیگران آدم موفقی هستم ولی از نظر خودم خیلی چیزای دیگه هست که میخوام. آیا نوع پرورش باعث حس رها شدگی در آدم میشه؟ آیا گذشت زیاد از نشانه های آن است؟ تست من منفی بود. لطفا کمک کنید من آدم مثبتی بودم، الان بهم ریختم و درست و غلط بودن از خودگذشتگی هام رو نمیدونم

مهمترین سوال :
آیا اینکه آدم از خودگذشته ای هستم ولی ممکنه گاهی به خاطرش از خودمون ناراحت بشیم، نشانه رها شدگی هست؟ راهکار چیست؟ وقتی آدم اینطور بزرگ شده و خیلی وقت ها از این کار لذت میبره.