با سلام و احترام

از آنجایی که ارتباط فرا زناشویی از جمله مواردیست که نه تنها باعث از بین رفتن اعتماد میشود بلکه دیگر آیتمهای عشق مانند هیجان و صمیمیت را نیز به شدت تحت تاثیر قرار میدهد، بنابراین اگر دچار  احساسات منفی و ناخوشایند هستید قابل درک است. اما سوال مهم این است که چرا مدت زمانی به این طولانی، سکوت کرده اید و بخشیدهاید؟ و اکنون چه اتفاقی افتاده است که به فکر جدایی افتاده اید؟همچنین در طول یکسال گذشته آیا مسئله ای بین شما و همسرتان ایجاد شده است که ایشان بی محبت شده اند؟ و اگر همچنان همان محبت نسبی وجود داشت باز هم به فکر جدایی بودید؟

در هرصورت مراجعه به روانشناس و زوج درمانگر اقدام ضروری و بالعانه ای است، اما اینکه شما بخواهید همچنان نقش قربانی را بازی کنید و فرزندانتان را ناجی خود قرار دهید قطعا اشتباه است. این  مسئله ای است  بین  شما و همسرتان و دخالت دادن فرزندانتان، به هیچ وجه اقدام عاقلانه ای نیست.

چرا که همچنان چرخه معیوب این مثلث ادامه خواهد داشت، بدون حل مشکل. بنابراین باید یک بار مشکل را باز تعریف کنید، نقش خود را در ایجاد و ادامه آن ببینید، سپس عدم اعتراض و بخشش های پی در پی خود را چک کنید، بعد از آن علت کوتاه آمدن هایتان را بیابید.

اگر به درستی نتوانید مشکل را تجزیه و تحلیل کنید، دور از ذهن نخواهد بود که درصورت جدایی یا ادامه رابطه مجدد دچار مشکل شوید.

بهتر است با همسرتان یک بار به درستی و بدون حاشیه صحبت کنید، از احساستان بگویید.

همچنین تصمیم گیرنده نهایی شما هستید و صلاح زندگی و تصمیم به دست شماست چرا که شما از هر فردی بیشتر بر مسائل زندگی و طرف مقابل تان شناخت و اشراف دارید.

واقعیت تلخ این است که سازش های نادرست ما مجوزی است برای ادامه اشتباه اطرافیانمان. و هر زمان این مجوز از سمت ما صادر شود این پیام نیز به دنبالش می آید که تکرار چنین عملی قابل بخشش است. بنابراین شما نیز در ادامه دار شدن این ارتباط سهیم بوده اید. رابطه  زناشویی مثل یک کشتی است، بایدآن راهدایتکرد. شما و همسرتان میتوانید یک کشتی را هم به حال خود رها کنید، ولی اگر غرق شدید یا کشتی تان به جایی برخورد کرد، تقصیر را به گردن قسمت و تقدیر نیاندازید. 

 مسئول آنچه اتفاق افتاده شما دو نفر هستید که با موقعیت کاملا منفعل برخورد کرده اید و از آنجایی که رابطه یک امر دو سویه است باید پذیرفت در قسمتی از این اتفاق سهیم هستید.

البته  ناگفته نماند که هیچ دلیلی نمیتو‌اند خیانت را توجیه کند اما در بسیاری از مواقع خیانت تبدیل به فرصتی برای بهبودی رابطه میشود.

اثری که بی‌ توجهی و بی‌ مهری مرد روی زن می‌گذارد، درست مانند اثری است که نادیده گرفتن نیازهای جنسی مرد از جانب زن روی او می‌گذارد. حال که احساسمی‌کنید شوهر شما دیگر اهمیتی به نیازهای ‌تان نمی‌دهد باید چه کرد؟ زیرا تنهایی و نادیده گرفتهشدن، تبدیل به خشم و نفرت نسبت به همسر شده و زمینه را برای جدایی فراهم می‌کند.

هر چه بیشتر اجازه بدهید مشکل ‌تان مزمن و ماندگار شود، بیشتر آزرده و دل شکسته خواهید شد.

ارتباط برقرار کنید

بگذارید همسرتان بداند چه احساسی دارید. به او بگویید مانند گذشته با او احساس صمیمیت نمی‌کنید. از او بپرسید کاری هست  که بتوانید برای تقویت پیوند عاطفی ‌تان انجام دهید. این سوالها می‌توانند باب گفتگوها را باز کرده و وادارتان کنند در مورد مسائل ‌تان حرف بزنید.

سرزنش نکنید

وقتی پای گفتگو با همسرتان می‌نشینید بحث را به سرزنش و ملامت نکشانید. احساس‌‌ تان را گردن همسرتان نیندازید چون باعث می‌شود در لاک دفاعی ‌اش فرو برود و نتوانید گفتگوی راحتی داشته باشید. در عوض سعی کنید، خواسته‌های ‌تان را مطرح کنید.

واقعیت اینست که فرد باید جایی بنشیند والگوی شکست عاطفی خود را بشناسد.

در نهایت بهتر است قبل از تصمیم قطعی برای جدایی، دوری از همسرتان را برای مدتی داشته باشید. فرقی نمی کند شما خانه را ترک کنید یا او مجبور به ترک خانه مشترک شود، مهم این است که مدتی دور از هم باشید. حتی اگرامکان ترک خانه برای هیچ کدامتان وجود ندارد در اتاق های جداگانه بخوابید و از هر ارتباط عاطفی پرهیز کنید. فراموش نکنید برای تصمیم گیری درست باید زمان بیشتری را اختصاص دهید و از اقدامات و یا حرفهایی که بعدا موجب پشیمانی شود، اجتناب کنید.این دوره از جدایی میتواند شما را به این نتیجه برساند که اگر تصمیم به جدایی گرفتید، پشیمان میشوید یا خیر. این نوعی محک زدن خودتان وفرصتی برای درست فکر کردن است.

امیدوارم در این زمینه تصمیم درستی بگیرید

با سپاس از اعتماد شما

فاطمه رسول زاده 

خانه توانگری طوبی