سلام. من ٢٨ سالمه. يك ساله كه ازدواج راه دور كردم. قبل ازدواج قبول كردم به شهر ديگه برم اما جديداً به محض رسيدن پام به شهر، افسردگي ميگيرم و بدخلقي ميكنم و حساس ميشم. عروسي رو دارم يك سال ديگه عقب ميندازم كه هم ببينم بهتر ميشم هم يه كم اوضاع مالي مون بهتر بشه و من به كارم ادامه بدم. حالا كه ميگم نميتونم به شهر همسرم برم همسرم و خودم خيلي نگرانيم. من اونجا خيلي احساس بي پناهي و تنهايي ميكنم و از مادرشوهرم متنفرم. بدون دليل قاطعي بد هستند ولي نه اونقدر كه مختل زندگي من باشند و شوهرم اجازه دخالتي نميده، فقط خيلي نگران خواهر و مادرشه. وقتب من مجرد بودم خيلي قوي تر و مهربانتر از اين ها بودم، نميدونم چكار كنم؟ مشاور هم رفتم. گفت اول افسردگيت بايد درمان بشه و اگر باز هم نتوني شوهرت بياد اينجا، برخي تحمل مهاجرت رو ندارند. من الان احساس بهتري دارم، اما هنوز در شهر ايشون حالم بد مبشه و شوهرم هم براي كارش و خانواده اش بعيد ميدونم بياد. تازه الان اون هم مياد شهر من حالش بد ميشه. اما با هم اختلاف فاحشي تو هيچ زمينه نداريم

مهمترین سوال :
من بايد چكار كنم؟ كارم رو اگر ول كنم و براي امتحان اونجا برم همين يه كم اميد كه شوهرم به شهر من بياد رو هم از دست ميدم و مجبورم افسردگي رو اونجا بپذيرم و زندگي كنم. به نظرتون نهايتاً جدا بايد بشم؟ چون اين افسردگي رو مطمئنم خودم يه كم سابقه داشتم. بقيه رو هم از همسرم و خانواده اش گرفتم. اونها برادر و پدرشون رو ٢٠ سال پيش توي تصادف از دست دادند