بانوی گرامی سلام

نامه شما را خواندم،  به صورتی کلی اشاره داشتید که پرخاشگری رابظه عاطفی شما را در حال حاضر تهدید می کند، ابتدا تفکیکی بین احساس خشم و پرخاشگری داشته باشید ، شما در موقعیتی قرار می گیرید که احساس خشم را تجربه می کنید و این یک احساسی متناسب با موقعیت می تواند باشد و برای ما در حکم چراغ خطر جلوی ماشین است، به این معنی که به شما هشدار می دهد که نیازی در زیر این احساس هست که برآورده نمی شود. حال قدمی که شما می توانید بردارید این است که در گام اول موقعیت های برانگیزان خشمتان را شناسایی کنید. وقتی چه اتفاقی می افتد شما به شدت احساس خشم را تجربه می کنید . این موقعیت می شود محرک خشم شما، سپس با بررسی اینکه آن لحظه چه فکری از ذهن شما می گذرد می توانید علت خشم را شناسایی کنید. در واقع علت اصلی خشم ، افکاری شما که می تواند افکار قضاوتگرانه، سرزنش گرانه ، مقصر پندارانه  و ... باشد که در درون شماست اغلب که توسط محرک بیرونی بیدار شده است. سپس شما می توانید با رد یابی این افکار نیازهای  مرتبط با آن را پیدا کنید ، در تمام این مراحل احساس خشم شما برای  معتبر شمرده می شود. و صرفا رفتار پرخاشگرانه است که در عملش سعی می کنیم با تمرکز بر روی شناسایی افکار در آن موقعیت وقفه ایجاد کنیم. در لحظه می توانید از خودتان بپرسید که همین الان چه اتفاقی افتاد؟ چه کلامی شما را برافروخته کرد؟آن کلام یا رفتار برای شما چه معنایی داشت؟ به این ترتیب می توانید به درون خود و نیاز اصلی خود دست پیدا کنید.

وقتی نیاز خودتان را پیدا می کنید در ادامه ممکن است احساس خشم شما تغییر کرده و احساس دیگری را تجربه کنید  و وقتی نیازتان را پیدا می کنید می توانید راهی برای برآورده ساختن آن با گفتگوی شفاف و بالغانه  نیز پیدا کنید.

البته که تسلط پیدا کردن در موقعیت نیاز به تکرار و تمرین فراوان دارد و با یک بار یا دوبار رفتار پرخاشگرانه که به عنوان اولین واکنش رفتاری به احساس خشم در ما نشسته است تغییر نمی کند. بلکه تغییر و تثبیت آن تغییر نیازمند تداوم و پیگیری است.

کتاب موهبت شگفتانگیز خشم در این زمینه می تواند به شما کمک کند.

مونا گوشه 

خانه توانگری طوبی