دوازده سال هست که ازدواج کردم و دو فرزند حاصل این زندگیست. از ابتدای زندگی مشکلات فراوانی داشتیم و فرزندان نیز شاهد مشاجرات فراوان ما بودند. همین باعث شد دو سال آخر زندگی را از هم جدا زندگی کنیم و حتی رابطه زناشویی هم نداشتیم. درطی این دو سال، هر دو کلاسها و آموزش های متعددی رفتیم تا حد بسیار زیادی همسرم تغییر کرده به طوری که به ادامه زندگی مشترک امیدوار شدم.
اما اینجا بر سر یک دوراهی بزرگ مانده ام
از طرفی احساس میکنم همسرم جوابگوی نیازهای روحی، جسمی و زناشویی نيست. من مرد هوسراني نیستم كه به داشته هايش راضي نيست، تجربه اين دو سال جدايي براي خودم ثابت شده است كه چنين نيستم.
من با همسرم از نظر ظاهر و مهمتر از آن از نظر روحی دچار معضلات هستم. شاید اگر این معضلات روحی وجود نداشتند، مشکلات ظاهری تا حدودی قابل چشم پوشی بودند.
متاسفانه همسر من ازنظر جنسی (هم فیزیکی و هم روحی) کاملا منفعل هست و اعتقاد دارد فقط مرد باید پیش قدم شود و البته چند بارعلیرغم پیش قدم بودن، پس زده شده ام که غرور و شخصیتم جریحه دار شد.
البته علاوه بر روحیه منفعلانه اش به علت همان طرح واره بازداری، به هيچ عنوان ساحت زنانگي ندارد، بلکه در مقابل کاملا جنجگو است. از طرف دیگر نگران بزرگ شدن فرزندانم در شرایط طلاق هستم. خصوصا اینکه دختر ده ساله ام به شدت حساس و به گفته مشاور در مرز آسیب روحی و افسردگی است.

مهمترین سوال :
نمیدانم در این میان چه کنم؟ به فکر فرزندانم باشم و نیاز های خودم را نادیده بگیرم؟ (در حالی که دائما روحیه مردانه ام در جستجوی نیاز هایش است، تا آرام باشد) و یا به دنبال نیاز های اولیه خودم باشم و طلاق بگیرم (در حالی که نگران آینده فرزندان باشم و در عین حال از دوری فرزندانم در رنج زیاد باشم)
به علاوه چناچه در آینده، فرزندانم دچار مشکلی شوند ممکن است این عذاب وجدان به من دست دهد که من با خودخواهی فرزندانم را رها کردم
به علت بعضی اشتباهات همسرم، حمایت پدرش را به طور کامل از دست داده و در صورتی که من هم ترکش کنم کاملا تنها خواهد ماند. مادری که به شدت از نظر روحی تنها و تا حدی افسرده و دچار مشكلات باشد نخواهد توانست به طرز مناسبی فرزندان سالم و توانمندي پرورش دهد