به مدت 2 سال با دختری که در دانشگاه آشنا شده بودیم، رابطه داشتم. در این مدت میزان کشش من به تدریج افزایش یافت. در این مدت، دریافت های ما از همدیگه ابراز علاقه های مکرر بود. شاید کمی از نظر معیارهای عقلی سازگار نبودیم اما به لحاظ حسی کاملا وابسته و علاقمند شدیم. صداقت رفتاریش برام واجد ارزش بود و ظاهرش رو هم میپسندیدم. علاقه ایشون طوری بود که اگر چند ساعت در تلگرام آنلاین نبودم، پیام های زیادی برای من میفرستاد و ناراحت می شد. من هم به دلیل علاقه ای که داشتم و هم به دلیل بعضی مسائل مثل دوری مسافت که باعث حضور کمترم کنارش می شد ناراحت می شدم.
بعد از گذشت 2 سال، ایشون تصمیم به ترک رابطه گرفت و گفت با وجود این که من رو خیلی دوست داره و شرایط من هم از نظرش مناسبه اما من رو اون آدم همراه خودش نمیبینه و پیام های حسی و جنسی رو اونطور که باید، از من نمیگیره. حتی گفت که آرزو داشته من اون آدمی باشم که قراره باهاش بمونه ولی تصمیمی که براش خیلی سخته رو گرفته. میگه هنوز هم خیلی دوستم داره اما مجبور به این تصمیمه. مدام به من میگه که تصمیم با احساس متفاوته
بعد از این تصمیم به دلیل علاقه که پیدا کرده بودم سختی زیادی کشیدم. صحبت هایی برای حل مشکل با هم داشتیم که غالبا حرف ایشون همون بود. درصورت ادامه صحبت هم میگفت که خسته است و توان ادامه این صحبت ها رو نداره. من مشکلات رو مطرح کردم، از جمله این که فاصله مسافتی ما باعث حضور کم من میشد و دریافت های حسی ایشون هم بالطبع کافی نبوده.
تفاوت های ما دو نفر یکی بحث های اعتقادی بود، البته نه زیاد. تفاوت شهرهای محل زندگی مون بود، و همین طور برخی معاشرت های ایشون با دوستانی که داشت (پسر) که البته این مورد با گفتن من کم شد. البته مواردی وجود داشت که به گفته ایشون این افراد دوستان صمیمی چند ساله بودند و هیچ احساسی در میان شون نبود.

مهمترین سوال :
با توجه به این علاقه مندی دو طرفه و این که من هم حاضرم تا انعطاف و تلاش لازم رو داشته باشم تا مسائلی که باعث ایجاد سردی شدند (مثل داضی کردن خانواده ام) حل بشه و برای ازدواج مشکلات کمتری داشته باشیم، آیا ترک این رابطه کار درستیه؟؟